Noord / Zuid Peru
Door: janne en john
Blijf op de hoogte en volg Janne
03 Januari 2012 | Peru, Arequipa
Feliz año nuevo a todos!!!
De overgang van het fantastisch groene Galapagos naar de dorre woestijn van Lobitos was even wennen!! Lobotis is een ieniminie dorpje midden in een woestijnlandschap aan zee. Er zijn enkel wat hostels, twee “restaurantjes” en perfecte golven. John kon hier dus qua surfen even zijn hart ophalen en ik had mijn handen vol aan de zwerfhonden. Na 5 dagen goede surf te hebben gehad zijn we doorgegaan naar Chiclaylo.
Chiclaylo is een grote vieze stad, ook weer midden in de woestijn. De gehele kustlijn tot aan de Cordillera is een grote dorre woestijn. Na de Galapagos en Lobitos snakten we naar groente en gezond eten.... Maar ook hier was helaas enkel gefrituurde kip te verkrijgen. Na een kort bezoek aan het prachtige Sipan Museum met graftombes en bijbehorende schatten, zijn we doorgereisd naar Huanchaco.
Een leuk kustplaatsje waar volgens de Peruanen het surfen is uitgevonden (strijd is nog gaande met Hawai over eerste rechten..)! De vissers varen hier nog steeds op rieten kanos, die de voorlopers zijn van het surfboard.De tweede dag hebben we Chan Chan bezocht. Een eeuwen oude grote,vergeten stad midden in de woestijn. Het doolhof van gangenstelsels en ruïnes waren ook allemaal gemaakt van zand. De versieringen waren prachtig en het is ongelooflijk dat er zoveel van bewaard is gebleven. Helaas hebben we verder niet veel van Huanchaco meegekregen omdat de gefrituurde kip en de rauwe vis (ceviche genoemd) ons eindelijk opbrak. We hebben veel tijd op de wc van ons heerlijke hostel doorgebracht. Godzijdank was hier een heerlijk vegetarisch restaurant, met een aardige Eindhovenaarse eigenaar, waar we qua vitamines goed konden bijtanken.
Wat aangesterkt zijn we op weg gegaan naar Huaraz, een groen dal tussen de bergen van de Cordillera Blanca en Negra. We waren wel weer toen aan een groen landschap. Wel moesten we weer ontzettend wennen aan de hoogte. Dat bleek helemaal nadat we tweede dag een gletsjer (Pastorrury, 5.000m) bezochten en Janne ongelooflijk veel last kreeg van hoogteziekte. De eerste dag hadden we al Chavin de Hauntar bezocht, dus onze lichamen floten ons even terug. Na twee dagen vooral horizontaal te hebben doorgebracht konden we beginnen aan de Santa Cruz trek. Dit schijnt 1 van de mooiste trekkingen te zijn van de wereld. Het is een 3 a 4 daagse tocht door de Cordillera Blanca, langs enorme besneeuwde bergpieken, blauwe meren, groene valleien en over een bergpas van 4.760m. Vooral de tocht omhoog naar de bergpas was enorm zwaar! Door de hoogte tolt je hoofd en is ademhalen al een prestatie opzich. Eenmaal voorbij de bergpas, waren de uitzichten het meer dan waard! We sliepen in tenten en dat was in de regen en kou niet altijd even makkelijk. Vooral niet omdat je de volgende dag weer om 05:00 op moest om weer 8 uur te klimmen / dalen. De tocht was echt verschrikkelijk mooi. Uiteindelijk was het voor het eerst dat Jannes knieen het een beetje begaven. De laatste twee uur van dag drie gingen we strompelend naar beneden. Eenmaal aangekomen was het geluksgevoel van de trekking zo groot dat de pijn zo was vergeten.
We hebben de kerstdagen in rust doorgebracht in Huaraz, met heerlijk eten en gezelligheid in de vele leuke cafe’s. In rust omdat de zwaarste tocht nog moest komen. We gingen namelijk de Vallunaraju beklimmen, een tweedaagse klim naar de top op 5.778m. Mijn droom om in een tentje in de sneeuw te slapen was Jannes nachtmerrie. Het was verschrikkelijk koud aangezien je met een dun yogamatje op een dikke laag sneeuw lag. Daar konden zelfs de dikke slaapzakken niet tegen op. Na een korte klim van 3,5 uur moesten we 12 uur acclimatiseren in de tent. Waarbij we heerlijke coca thee en een goed maal geserveerd kregen van onze gidsen. Aangezien het onmogelijk was om te slapen leek de nacht eeuwig te duren en kregen we van ellende de slappe lach. Gelukkig ging om 01:00 de sneeuwstorm liggen, zodat wij op konden staan om onze 5 uur durende klim naar de top te starten. Helaas konden onze twee Duitse groepsgenoten niet mee omdat ze te veel last hadden van de hoogte en de hele nacht hadden lopen kotsen. We gingen dus met z’n 2en en onze gids van start. De eerste 1,5 uur moesten we omhoog tegen een haast verticale rotswand bedekt met ijs. Op het moment dat we op 5m hoogte hingen en de gids ook niet meer precies wist hoe nu verder, maakten we een schietgebedje dat we heelhuids weer terug zouden komen. Nadat de gids verder was geklommen en ons aan een touw omhoog had gehesen, konden de sneeuwijzers onder. Met de pikhouwelen in de hand en aangelijnd startten voor de volgende 4 uur door knie diepe sneeuw. Door de hoogte was dit het zwaarste wat we ooit hadden gedaan en we hebben vaak op het punt van opgeven gestaan. Gelukkig konden we elkaar er steeds weer doorheen slepen. De laatste 20m naar de top was zo gevaarlijk, dat we daar de handdoek in de ring hebben gegooid. We hebben toen onze eigen top op 5.750m gevierd!! Het uitzicht was hier geweldig omdat we omringd werden door tientallen bergtoppen van 6.000m en meer... Na een afdaling van 4 uur, zaten we eindelijk weer in de bus richting Huaraz.
Twee dagen later vertrokken we uit het mooi Huaraz. Na een busreis van 7 uur vol kotsende kinderen, een bizarre vlucht van Lima naar Arequipa, waarin de politie alle inzittenden wilde oppakken wegens het kapen van een vliegtuig (dit verhaal is te bizar en te lang voor dit stuk... Maar het heeft te maken met noodweer in Arequipa, doorvliegen naar Tacna, een groep mensen die het vliegtuig verhinderde om terug te vliegen naar Lima en een man die met een geweer stond te zwaaien!!) en een nacht op het vliegveld van Tacna bereikte we 31 december helemaal gebroken om 10:00 Arequipa. Na een middagdutje van 8 uur, hebben we ’s avonds een fantastisch leuk Peruaanse jaarwisseling gevierd (dankzij een geweldige live band en veel Tequila)!!
Nu op naar Chili.....
Doei
De overgang van het fantastisch groene Galapagos naar de dorre woestijn van Lobitos was even wennen!! Lobotis is een ieniminie dorpje midden in een woestijnlandschap aan zee. Er zijn enkel wat hostels, twee “restaurantjes” en perfecte golven. John kon hier dus qua surfen even zijn hart ophalen en ik had mijn handen vol aan de zwerfhonden. Na 5 dagen goede surf te hebben gehad zijn we doorgegaan naar Chiclaylo.
Chiclaylo is een grote vieze stad, ook weer midden in de woestijn. De gehele kustlijn tot aan de Cordillera is een grote dorre woestijn. Na de Galapagos en Lobitos snakten we naar groente en gezond eten.... Maar ook hier was helaas enkel gefrituurde kip te verkrijgen. Na een kort bezoek aan het prachtige Sipan Museum met graftombes en bijbehorende schatten, zijn we doorgereisd naar Huanchaco.
Een leuk kustplaatsje waar volgens de Peruanen het surfen is uitgevonden (strijd is nog gaande met Hawai over eerste rechten..)! De vissers varen hier nog steeds op rieten kanos, die de voorlopers zijn van het surfboard.De tweede dag hebben we Chan Chan bezocht. Een eeuwen oude grote,vergeten stad midden in de woestijn. Het doolhof van gangenstelsels en ruïnes waren ook allemaal gemaakt van zand. De versieringen waren prachtig en het is ongelooflijk dat er zoveel van bewaard is gebleven. Helaas hebben we verder niet veel van Huanchaco meegekregen omdat de gefrituurde kip en de rauwe vis (ceviche genoemd) ons eindelijk opbrak. We hebben veel tijd op de wc van ons heerlijke hostel doorgebracht. Godzijdank was hier een heerlijk vegetarisch restaurant, met een aardige Eindhovenaarse eigenaar, waar we qua vitamines goed konden bijtanken.
Wat aangesterkt zijn we op weg gegaan naar Huaraz, een groen dal tussen de bergen van de Cordillera Blanca en Negra. We waren wel weer toen aan een groen landschap. Wel moesten we weer ontzettend wennen aan de hoogte. Dat bleek helemaal nadat we tweede dag een gletsjer (Pastorrury, 5.000m) bezochten en Janne ongelooflijk veel last kreeg van hoogteziekte. De eerste dag hadden we al Chavin de Hauntar bezocht, dus onze lichamen floten ons even terug. Na twee dagen vooral horizontaal te hebben doorgebracht konden we beginnen aan de Santa Cruz trek. Dit schijnt 1 van de mooiste trekkingen te zijn van de wereld. Het is een 3 a 4 daagse tocht door de Cordillera Blanca, langs enorme besneeuwde bergpieken, blauwe meren, groene valleien en over een bergpas van 4.760m. Vooral de tocht omhoog naar de bergpas was enorm zwaar! Door de hoogte tolt je hoofd en is ademhalen al een prestatie opzich. Eenmaal voorbij de bergpas, waren de uitzichten het meer dan waard! We sliepen in tenten en dat was in de regen en kou niet altijd even makkelijk. Vooral niet omdat je de volgende dag weer om 05:00 op moest om weer 8 uur te klimmen / dalen. De tocht was echt verschrikkelijk mooi. Uiteindelijk was het voor het eerst dat Jannes knieen het een beetje begaven. De laatste twee uur van dag drie gingen we strompelend naar beneden. Eenmaal aangekomen was het geluksgevoel van de trekking zo groot dat de pijn zo was vergeten.
We hebben de kerstdagen in rust doorgebracht in Huaraz, met heerlijk eten en gezelligheid in de vele leuke cafe’s. In rust omdat de zwaarste tocht nog moest komen. We gingen namelijk de Vallunaraju beklimmen, een tweedaagse klim naar de top op 5.778m. Mijn droom om in een tentje in de sneeuw te slapen was Jannes nachtmerrie. Het was verschrikkelijk koud aangezien je met een dun yogamatje op een dikke laag sneeuw lag. Daar konden zelfs de dikke slaapzakken niet tegen op. Na een korte klim van 3,5 uur moesten we 12 uur acclimatiseren in de tent. Waarbij we heerlijke coca thee en een goed maal geserveerd kregen van onze gidsen. Aangezien het onmogelijk was om te slapen leek de nacht eeuwig te duren en kregen we van ellende de slappe lach. Gelukkig ging om 01:00 de sneeuwstorm liggen, zodat wij op konden staan om onze 5 uur durende klim naar de top te starten. Helaas konden onze twee Duitse groepsgenoten niet mee omdat ze te veel last hadden van de hoogte en de hele nacht hadden lopen kotsen. We gingen dus met z’n 2en en onze gids van start. De eerste 1,5 uur moesten we omhoog tegen een haast verticale rotswand bedekt met ijs. Op het moment dat we op 5m hoogte hingen en de gids ook niet meer precies wist hoe nu verder, maakten we een schietgebedje dat we heelhuids weer terug zouden komen. Nadat de gids verder was geklommen en ons aan een touw omhoog had gehesen, konden de sneeuwijzers onder. Met de pikhouwelen in de hand en aangelijnd startten voor de volgende 4 uur door knie diepe sneeuw. Door de hoogte was dit het zwaarste wat we ooit hadden gedaan en we hebben vaak op het punt van opgeven gestaan. Gelukkig konden we elkaar er steeds weer doorheen slepen. De laatste 20m naar de top was zo gevaarlijk, dat we daar de handdoek in de ring hebben gegooid. We hebben toen onze eigen top op 5.750m gevierd!! Het uitzicht was hier geweldig omdat we omringd werden door tientallen bergtoppen van 6.000m en meer... Na een afdaling van 4 uur, zaten we eindelijk weer in de bus richting Huaraz.
Twee dagen later vertrokken we uit het mooi Huaraz. Na een busreis van 7 uur vol kotsende kinderen, een bizarre vlucht van Lima naar Arequipa, waarin de politie alle inzittenden wilde oppakken wegens het kapen van een vliegtuig (dit verhaal is te bizar en te lang voor dit stuk... Maar het heeft te maken met noodweer in Arequipa, doorvliegen naar Tacna, een groep mensen die het vliegtuig verhinderde om terug te vliegen naar Lima en een man die met een geweer stond te zwaaien!!) en een nacht op het vliegveld van Tacna bereikte we 31 december helemaal gebroken om 10:00 Arequipa. Na een middagdutje van 8 uur, hebben we ’s avonds een fantastisch leuk Peruaanse jaarwisseling gevierd (dankzij een geweldige live band en veel Tequila)!!
Nu op naar Chili.....
Doei
-
04 Januari 2012 - 10:29
Friederike En Elise:
Geweldig reisverslag weer. Fantastische verhalen leuk beschreven! Super dat jullie dit met z'n tweeën mee mogen maken! Groetjes uit het Haagse! -
04 Januari 2012 - 18:19
Guusje:
De allerbeste wensen voor een heel gelukkig, gezond en bijzonder 2012!! Wat een stoere trips! Dan te bedeneken, dat jullie nog máánden te gaan hebben! Blijven GENIETEN!
Liefs, Guusje -
04 Januari 2012 - 19:31
Wim Astrid En Kids:
Tip 1: vertel niet alles want je moeder leest dit ook!
Tip 2: haal de enge foto's weg, want je moeder bekijkt deze ook.
Tip 3: verwen Janne de rest van haar leven tot op het bot! Als je dit voor elkaar over hebt....
Tip 1 en 2 uitgevoerd: doorgaan!!!
Geniet jullie suf! Dan genieten wij mee! Echt, dit alles is wederom maar weer goed voor twee woorden: schandalig gaaf!
X, A, W, E en G -
05 Januari 2012 - 09:04
Jeroen:
Jullie zijn tof! Wat een topverhalen. ENJOY en gelukkig nieuwjaar! -
05 Januari 2012 - 14:02
Rob:
Wederom ben ik weer stik jaloers nu ik dit zo gelezen heb. Blijf lekker genieten en mooie foto's maken zodat wij thuis mee mogen genieten. Nogmaals het is te cool voor woorden!!!
X Rob -
05 Januari 2012 - 14:40
Anita:
Hoi john en Janne,
Ik vind het onvoorstelbaar wat jullie allemaal doen.En ben heel erg benieuwd naar dat verhaal in het vliegtuig.geweldige fotoos,smaakt naar meer.Geniet er van.xxAnita -
05 Januari 2012 - 16:04
Fune & Marionie:
Wow kanjers!! Wat een verhaal, wat een ervaringen. Trots op jullie!!! Dikke kus uit het onbeschrijfelijk mooi Costa Rica: volop surfen (Koen is echte surfhunk), canopy, raften (was geen kattenpis), watervallen, groen, groener, groenst!! Xx -
06 Januari 2012 - 13:25
Narhea:
Lieven! Ik heb weinig internet hier, maar veel kusjes uit de Filippijnen! (heb niet goed gelezen, wel van foto's genoten!) -
06 Januari 2012 - 17:01
Nyn&Rins:
John,
Laat Janne nu ff het reisschema bepalen, iets met kuuroorden, massages, warmte en goede maaltijden lijkt ons een goed plan na die knieenslopers in de bergen! Maar wel briljant om mee te maken..
Janne, Bikkeltje!!!!
En "Ayu-Bowan!' (oftewel heb een mooi leven in Singalees)
Liefs uit Nuwara Eliya van Nynke & Rinse -
07 Januari 2012 - 16:12
Christien:
Janne wat heb je toch een doorzettings vermogen. Petje af. geniet van jullie varhalen en veel reislust in 2012! -
14 Januari 2012 - 15:06
Bijnen:
R. E. S. P. E. C. T. -
18 Januari 2012 - 18:13
Kim:
Hoi Janne en John,
Ik geniet nog elke keer van jullie avonturen! Super mooie foto's en lekker jullie verslagen lezen ;) .
2012 is voor jullie in elk geval spectaculair begonnen! Op naar het volgend avontuur!
Groetjes Bolle Baby Buik Kim. -
28 Januari 2012 - 14:44
Pim Megens:
Klasse John en Janne,
Mooie verhalen en foto's steeds weer. Wij zijn jaloers op jullie, want we willen zelf ook die kant op. Misschien kunnen we een keer afspreken als jullie terug zijn. Veel plezier verder, maar dat zal wel lukken..... Pim & Ashley
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
