Weeshuis / Villa Tunari

Lieve allemaal!

Hier weer een bericht uit Cochabamba…..
Alles is wat anders gelopen dan we vooraf hadden gedacht. We zijn na een week in het weeshuis te hebben gezeten weer terug in de stad Cochabamba. (4 uur verderop)

De heftige regenval van een vroeg ingetreden regenseizoen deed ons eerder vertrekken dan we oorspronkelijk van plan waren, maar we kunnen niet ontkennen dat we daar een beetje opgelucht over waren. Ondanks dat de omgeving prachtig was, de mensen erg vriendelijk en de kinderen ons raakten was het best lastig!

De regenval was absurt en het was met recht een regewoud. De rivier naast het weeshuis steeg tientalle cms per dag en de wegen waren in no time praktisch onbegaanbaar. De voorspellingen waren erg slecht en de wegen vanuit het regenwoud hebben de neiging snel te verdwijnen, wat zou betekenen dat we daar maanden zouden zitten. Het was een hele ervaring om mee te maken, maar het maakte de situatie er niet makkelijker op.
Het was soms moeilijk te commmuniceren. De Bolivianen zijn behoorlijk gesloten en elke keer als wij wilden bespreken wat we wilden doen en wat hun verwachtingen waren, liepen ze weg of werd er een ontwijkend antwoord gegeven.
Het weeshuis werkt volgens een zwaar evangelisch oogpunt en er werd gewerkt met een strak regime, wat ongetwijfeld ook moet met 60 kinderen, maar wij konden/mochten niet echt meedraaien. De dagelijkse routine mocht niet onderbroken worden. We snapte deze keuze maar hierdoor voel je je wel snel nutteloos. Om 5 uur stonden de kinderen op, ze wasten zich en deden huishoudelijke klussen. Daarna ontbijt met veel gebeden / liederen en een bijbelverhaal. Er werd rijst met bonen gegeten of droog brood met paprika en ui. Daarbij een beker maispap. Zeer voedzaam, maar erg lastig weg te krijgen om half 7. Daarna brachten we de kinderen naar school in een gammele bus en pick-up. Dit was wel erg leuk om te doen. Na school werd er uitgebreid gegeten. De lunch was erg lekker. Ondanks dat er veganistisch werd gegeten, maakten ze daar absoluut iets van. Daarna hadden de kinderen weer veel taken en daarna moest er huiswek gemaakt worden. Rond 9 uur werd er nog iets kleins gegeten en moesten de kinderen wederom het huishouden doen en huiswerk maken. Vaak vielen kinderen ondertussen in slaap. Korte nachten, helemaal voor die kleintjes. Ons werd herhaaldelijk opgedragen niets te doen, maar te genieten. Dit was erg moeilijk als de kinderen de hele tijd aan het werk zijn en wij nog niet eens onze eigen dingen mochten afwassen. Het doel is om deze kinderen volledig zelf redzaam te maken, omdat het geregeld voorkomt dat begeleiders vertrekken en alles dan wel gewoon door moet kunnen draaien.Het was moeilijk om te zien, dat deze kinderen geen kinderen meer waren, maar serieuze volwassenen. De verhalen van deze kinderen zijn vaak hartverscheurend en ze krijgen hier absoluut veel kansen die ze anders niet zouden hebben gehad.

De mensen die dit gebeuren leidden deden ons op veel momenten denken aan Wies (“Ik ben de wijnstok”) en Wiebe van Hertenkamp. We hebben erg geprobeerd open te zijn en mee te gaan in hun visie, maar daardoor was er geen ruimte voor onze sociale vaardigheden en ons enthousiasme. Alles was daar erg vlak en wij uiteindelijk ook, met daarboven op een constant schuldgevoel, omdat we zo graag iets wilden doen, maar niks mochten.

Dankzij een aantal zeer gulle donaties (hartelijk dank daarvoor) hebben we ze wel uiteindelijk wel kunnen helpen met iets waar ze het meeste behoefte aan hadden. Een koelruimte bouwen bij de bakkerij met alles erop en eraan, want door het klimaat rot alles daar snel weg. Hierdoor kunnen ze de bakkerij verder professionaliseren, wat ze helpt om meer zelfvoorzienend te worden. We hebben hiervoor een plan van aanpak / bouwplan gemaakt zodat ze de voorbereidingen / bouw kunnen starten in onze afwezigheid (met behulp van een zeerbe hulpzame adviseur in NL). Daarbij hebben we voor alle kinderen goede slippers kunnen kopen. Door het regenseizoen en levertijden van de koelinstallatie kan daar pas over een paar maanden mee begonnen worden en verder was er dus niets voor ons te doen en genieten is moeilijk met deze onhygienische toestanden en de hele dag stortregens. We werden levend verlonden door muggen en andere beesten. Alles was klam en nat. De kinderen hadden alllemaal luizen en we sliepen in een stapelbedje met 30 jaar oud zweet. We kregen behoorlijke huiduitslag en de wc en douche waren niet echt fris en fruitig.

We hebben besloten om nu verder te reizen ( via de mail contact te houden) en ongeveer in april terug te gaan om te kijken hoe het met de koelruimte is en of ze onze hulp nog kunnen gebruiken hierbij.

Nu maar even bijslapen en dit gebeuren verwerken. Het heeft in ieder geval wel het 1 en ander op scherp gezet en we genieten wel even enorm van het samenzijn en het niet meer op eieren lopen.
We blijven hier nog een paar dagen. Er hangt hier een gemoedelijke sfeer en de zon schijnt op onze wallen ;-)! Gaan zo naar een concert van La Palma Negro (Boliviaanse volkszanger)!
Denk dat we dinsdag vertrekken naar het Titicacameer en de Machu Pichu en wat kleine plaatsjes daaromheen die erg mooi schijnen te zijn!

Dikke kus

Janne & John